اثر بخشی ورزش مغزی بر تعادل ایستا و پویا در سالمندان

به زمین افتادن یا سقوط یکی از شایع­ ترین و جدی­ ترین مشکلات برای افراد بالای ۶۰ سال است. افتادن، با افت در فعالیت­های پایه­ و ابزاری زندگی روزانه ارتباط دارد و آسیب ­های ناشی از آن، از عوامل تعیین کننده­ ی افت عملکردی در سالمندان جامعه است. بنابراین هدف این پژوهش، بررسی تاثیر ورزش مغزی بر تعادل ایستا و پویا در سالمندان فاقد فعالیت بدنی منظم بود. این پژوهش از نوع مطالعات نیمه­ تجربی و جامعه ­ی آن شامل تمامی افراد سالمند ساکن در خانه­ های سالمندان شهر ساری بود. روش نمونه­ گیری پژوهش نیز از نوع نمونه ­گیری در دسترس بود. به این منظور، با توجه به معیارهای ورود و خروج، 30 سالمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره قرار گرفتند. گروه آزمایشی تمرینات ورزش مغزی که به صورت اختصاصی جهت بهبود تعادل بدن طراحی شده ­اند را به مدت 8 جلسه ­ی 30 دقیقه ­ای اجرا کردند. به منظور اندازه ­گیری تعادل ایستا و پویای شرکت­کنندگان در پیش ­آزمون و پس ­آزمون به ترتیب از آزمون لک لک (جانسون و نلسون، 1979) و آزمون برخاستن و حرکت کردن زمان­دار (پدسیادلو و ریچاردسون، 1991) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل  داده­ ها، آزمون تحلیل کواریانس مورد استفاده قرار گرفت. در نهایت نتایج نشان داد که با کنترل نمره ­ی یش ­آزمون، بین نمرات تعادل ایستا و پویای دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنادار وجود دارد. یافته ­های این پژوهش مؤید تأثیر تمرینات ورزش مغزی بر عوامل حرکتی مرتبط با افتادن و پیشگیری احتمالی از افتادن در سالمندان است.