رضایت از زندگی بر اساس تاب آوری و شادکامی در سالمندان

در قرن حاضر افزایش سریع تعداد سالمندان، وجود ناتوانی، کاهش استقلال و افزایش وابستگی در بسیاری از آنان، ضرورت توجه به مسأله‌ی رضایت از زندگی را در این قشر افزایش داده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه‌ی بین تاب‌آوری و شادکامی با رضایت از زندگی در سالمندان انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی، از نوع همبستگی بود.
جامعه­ی آماری شامل سالمندان سرای سالمندان شهر کرمانشاه بود که به روش نمونه‌گیری در دسترس، نمونه‌ای به حجم 120 نفر (54 نفر مرد، 66 نفر زن) انتخاب شد. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌ی تاب‌آوری کانر و دیویدسون، شادکامی آکسفورد و رضایت از زندگی سالمندان وود، وایلی و شوفر، استفاده گردید. برای تحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون همزمان استفاده شد. یافته‌ها نشان داد که متغیرهای تاب‌آوری و شادکامی توان پیش‌بینی رضایت از زندگی در سالمندان را دارند. در نتیجه می‌توان گفت با توجه به نقش تاب‌آوری و شادکامی بر رضایت از زندگی سالمندان و اهمیت این جنبه از سلامت، ضرورت توجه بیشتر به این موضوع در قشر سالمند احساس می‌گردد.