اثربخشی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر حافظه کاری و بازداری پاسخ دانش آموزان نارساخوان

مقدمه: نارساخوانی به عنوان شایع­ترین اختلال یادگیری یکی از حوزه­های متاثر از ضعف در کارکردهای اجرایی کودکان به شمار می­آید و یافتن راه­های بهبود کارکردهای اجرایی می­تواند از بروز و پیدایش یک چرخه منفی ناکامی جلوگیری و به موفقیت تحصیلی دانش ­آموزان بینجامد لذا هدف پژوهش­حاضر بررسی اثربخشی آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر حافظه­ کاری و بازداری پاسخ دانش­آموزان نارساخوان است. روش: پژوهش حاضر شبه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون- پس­آزمون با گروه کنترل بوده و جامعه آماری آن شامل همه دانش­آموزان دختر پایه­ های چهارم و پنجم ابتدایی مشغول به تحصیل در سال تحصیلی 1398-1397 شهر مشهد با تشخیص اختلال نارساخوانی بوده که از بین آن­ها، 30 نفر به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. برای جمع­آوری داده­ها از آزمون سیستم کارکرد اجرایی دلیس- کاپلان (D-KEFS)، آزمون خواندن و نارساخوانی کرمی نوری و مرادی (1387)، استفاده شد. آزمودنی­ها در 8 جلسه یک­ساعته به­ صورت هفته­ ای        یک­بارطی دو ماه تحت برنامه آموزشی قرار گرفتند ولی در گروه کنترل هیچ مداخله­ای انجام نشد. تجزیه و تحلیل داده­ها از طریق آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری انجام شد. یافته­ها: افراد گروه آزمایش بعد از شرکت در جلسات آموزش خودتنظیمی، در پس­آزمون عملکرد بهتری داشته و نمراتشان به طور معناداری نسبت به گروه گواه افزایش یافت. نتیجه­گیری: با توجه به یافته­ های پژوهش می ­توان نتیجه ­گیری کرد که آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی می­تواند رویکرد درمانی مؤثری برای بهبود حافظه کاری و بازداری پاسخ دانش­آموزان نارساخوان باشد.