تأثیر دستورالعمل‌های مختلف کانون توجه بر یادگیری مهارت پرتاب از بالای شانه در دانش‌آموزان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، بررسی دستورالعمل­ های مختلف کانون توجه­ درونی و توجه­ بیرونی دور و نزدیک بر یادگیری مهارت پرتاب از بالای شانه در دانش­ آموزان کم­ توان ذهنی آموزش­ پذیر بود. روش: در این پژوهش نیمه­ تجربی، 12 پسر و 6 دختر با میانگین سنی (8/0±0/13 سال) کم­ توان ذهنی بر اساس ضریب هوشی 50 تا 75 به­ صورت تصادفی انتخاب و بر اساس امتیازهای به­ دست آمده در  پیش­ آزمون در سه گروه توجه درونی، توجه بیرونی نزدیک و توجه بیرونی دور  به­ طور همسان قرار گرفتند. شرکت­ کنندگان در مرحله اکتساب به شیوه تمرینی مشخص هر گروه در 4 بلوک 8 کوششی با دست برتر پرتاب­ ها را انجام دادند. بین بلوک­ های تمرینی 5 دقیقه استراحت وجود داشت. هر سه گروه از فاصله 2 متری مراحل تمرین و یادداری را انجام دادند. بعد از آخرین جلسه تمرین، 10 پرتاب به عنوان پس­ آزمون انجام شد و آزمون یادداری و انتقال، 24 ساعت بعد با 10 پرتاب انجام شد. آزمون انتقال برای هر سه گروه از فاصله 3 متری انجام گرفت. یافته­ ها: نتایج نشان داد هر سه گروه تمرینی از پیش­ آزمون تا انتقال پیشرفت داشتند و در مرحله پس­ آزمون، اکتساب و یادداری تفاوت معنی­داری نشان دادند (5 0/0 ≥P).  گروه توجه بیرونی دور به به­ طور معناداری عملکرد بهتری نسبت به دیگر گروه­ های آزمایشی داشت و سپس به ترتیب گروه توجه بیرونی نزدیک و درونی بهتر عمل کردند. نتیجه­ گیری: یراساس یافته­ های پژوهش، گروه توجه بیرونی قادر به یادگیری پایدارتری بودند که تأییدی بر فرضیه عمل محدوده شده ولف و همکاران (2001) در کودکان کم­ توان ذهنی است.