اثربخشی آموزش مثبت نگری در افزایش کیفیت زندگی با تأکید بر قرآن و آموزه‌های اسلامی

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش مثبت­نگری بر افزایش کیفیت زندگی با تأکید بر قرآن و آموزه­‌های اسلامی در کارکنان اداره کل آموزش و پرورش استان سیستان و بلوچستان بود. این پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی همراه با گروه آزمایش و گواه بود. روش نمونه­گیری ابتدا کل جامعه آماری به تعداد 300 نفر پرسشنامه‌ی کیفیت زندگی 36-sf را تکمیل کردند و شرکت‌کنندگانی که پایین­ترین نمره را اخذ کردند تعداد 50 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دوگروه آزمایشی و گواه جایگزین شدند. به گروه آزمایش هشت جلسه­ی نود دقیقه­ای به صورت هفتگی، آموزش مثبت­نگری با تأکید بر قرآن و آموزه­های دینی ارائه گردید. در پایان آموزش، از هر دو گروه خواسته شد پرسشنامه مذکور را دوباره تکمیل نمایند. در مرحله­ی بعد، پس از سه ماه آزمون ­پیگیری برای سنجش ماندگاری آموزش­های داده شده اجرا گردید. برای تحلیل داده­ها علاوه بر استفاده از آمار توصیفی از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری (MANCOVA) و تحلیل کوواریانس تک‌متغیری (ANCOVA) استفاده شد. نتایج آزمون‌های تجزیه و تحلیل کواریانس چندمتغیری و تک‌متغیری نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین دو گروه در افزایش کیفیت زندگی در مرحله پس­آزمون وجود دارد. و در مرحله­ی پیگیری نیز ثبات داشته است. نتایج نشان می­دهد که آموزش گروهی مثبت­نگری با تأکید بر قرآن و آموزه­های اسلامی باعث افزایش تمامی زیر مقیاس­های کیفیت زندگی در گروه آزمایش شده است.