اثربخشی آموزش گروهی مادران طلاق با رویکرد تلفیقی در شهر اصفهان بر سازگاری آنان

هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش گروهی مادران طلاق ( با رویکرد تلفیقی) در شهر اصفهان بر سازگاری آنان بود، این پژوهش به شیوه ی نیمه تجربی با طرح تحقیق پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه اجرا گردید. جامعه آماری شامل کلیه ی زنان مطلقه تحت پوشش سازمان بهزیستی شهر اصفهان در سال 1389 بود، به منظور اجرای طرح پژوهشی، ابتدا از بین مراکز هشت گانه خدمات اجتماعی بهزیستی، یک مرکز به صورت تصادفی انتخاب و از بین زنان مطلقه خودسرپرست 20 نفر نمونه ی در دسترس و داوطلب انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند، پس از انجام نمونه گیری، یک جلسه پیش آزمون برای هر دو گروه آزمایشی و گواه تشکیل گردید که در طی آن از مادران درخواست شد تا به فرم جمعیت شناختی و پرسشنامه سازگاری پس از طلاق فیشر (FDAS) پاسخ دهند، پس از آن 8 جلسه آموزش(1 ساعت و نیم، دو بار در هفته) به شیوه ی رویکرد تلفیقی به مادران گروه آزمایشی آموزش داده شد، در پایان دوره ی آموزشی، پرسشنامه مذکور به عنوان پس آزمون در دو گروه آزمایش و کنترل اجرا گردید، تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس انجام پذیرفت، نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان دادکه آموزش گروهی مادران طلاق با رویکرد تلفیقی در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون بر سازگاری مادران و زیرمقیاسهای آن شامل (احساس خودارزشی، رها شدن، خشم نسبت به همسر قبلی، سوگ، صمیمیت اجتماعی، خودارزشی اجتماعی) به صورت معناداری اثرگذار بوده است