نقش راهبردهای خودرهبری در توانمندسازی روانشناختی کارکنان آموزش و پرورش

هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر راهبردهای خودرهبری بر توانمندسازی روان-شناختی کارکنان ادارات آموزش و پرورش شهرستان مشهد است. جامعه آماری 213 نفر از کارکنان ادارات مذکور بودند که به روش نمونهگیری طبقهای نسبی (بر حسب رسته شغلی) انتخاب شدند. و نحوه گردآوري دادهها از نوع تحقيقات توصيفي (غیرآزمایشی) و از شاخه مطالعات ميداني بود و روش انجام پژوهش پیمایشی بود. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه بازبینی شده خودرهبری (RSLQ) هاگتون و نک (2002) و پرسشنامه توانمندسازی روانشناختی اسپریتزر (1995) بود که برای سنجش اعتبار محتوای پرسشنامهها از نظرات متخصصان، اساتید دانشگاهی و کارشناسان خبره استفاده شد و پایاییشان با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 82/0 و 79/0 برآورد گردید. تجزیه و تحلیل دادهها، با بهرهگیری از فنون آمار توصیفی (تنظیم جداول توصیفی، میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (رگرسیون خطی دومتغیره و تحلیل واریانس یک-راهه و آزمون تعقیبی شفه) صورت گرفت. نتایج نشان داد که متغیر خودرهبری 6/80 درصد از تغییرات توانمندسازی روانشناختی را تبیین می-کند و راهبردهای خودرهبری معطوف به رفتار، پاداش طبیعی و الگوی فکری سازنده به ترتیب 8/66، 20/0 و 9/71 درصد از تغییرات توانمندسازی روان-شناختی را تبیین میکنند. و مابین رستههای شغلی از نظر توانمندی روان-شناختی تفاوت معناداری وجود دارد. بدین صورت که تفاوت میانگین رسته پژوهشی با سایر رستههای شغلی در سطح 05/0 معنادار بود. بهعبارت دیگر، کارکنان رسته پژوهشی به نسبت سایر رستهها به لحاظ روانشناختی توانمندتر بودهاند.