اثر امنیت شغلی و عدالت سازمانی بر قصد ترک شغل: نقش واسطه‌ای اعتماد به مدیریت ارشد

هدف پژوهش حاضر بررسی امنیت شغلی و عدالت سازمانی بر قصد ترک شغل با میانجی‌گری اعتماد به مدیریت ارشد بود. نمونه پژوهش حاضر شامل 340 نفر از کارکنان شرکت ملّی مناطق نفت‌خیز جنوب-منطقه اهواز بود که به روش تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. از این تعداد 77% مرد بودند و میانگین سن آنها نیز 41 سال بود. برای سنجش متغیرهای مورد مطالعه از پرسشنامه‌های امنیت شغلی تِن‌هورن و رو (1988). عدالت سازمانی رحیم، ماگنر و شاپیرو (2000)، اعتماد به مدیریت ارشد مایر و دیویس (1999) و قصد ترک شغل کامن، فیچمن، جنکینز و کلِش (1979) استفاده گردید. ارزیابی الگوی پیشنهادی از طریق الگویابی معادلات ساختاری (SEM) و با استفاده از نرمافزارهایSPSS ویراست 18 و AMOS ویراست 18 انجام گرفت. روابط واسطه‌ای در الگوی پیشنهادی با استفاده از روش بوت استراپ آزموده شدند. یافته‌ها نشان دادند که الگوی پیشنهادی از برازش خوبی با داده‌ها برخوردار است. برازش بهتر از طریق همبسته کردن خطاهای یک مسیر حاصل شد. از میان 7 فرضیه پژوهش حاضر 6 فرضیه مورد تأیید قرار گرفتند. آن‌گونه که نتایج حاصل از این پژوهش نشان می‌دهند، ادراک عدالت سازمانی و امنیت شغلی در کارکنان با میانجی‌گری اعتماد به مدیریت ارشد می‌تواند تأثیر چشم‌گیری بر نیتهای کناره‌گیرانه همچون قصد ترک شغل داشته ‌باشد